Μια φορά ήταν δύο φίλοι και τους φιλοξενούσαν σε ένα ορεινό χωριό. Την πρώτη μέρα, αφού έφαγαν καλά, αποφάσισαν να πάνε μια βόλτα το απόγευμα για να χωνέψουν. Όπως περπατούσαν και θαύμαζαν την φύση βλέπουν μια μεγάλη τρύπα. Πάνε στην άκρη και κοιτάνε:
-Ρε συ, δεν βλέπω τίποτα. Λες να είναι πηγάδι?
-Που να ξέρω ρε, γιατί δεν ρίχνουμε τίποτα μέσα και να ακούσουμε.
Παίρνει ο πρώτος ένα χαλίκι, το πετά αλλά ούτε μπλουμ, ούτε γκντουπ ακούστηκε. Παίρνει ο άλλος μια μεγαλύτερη πέτρα την πετά, πάλι ούτε μπλομ ούτε γκαπ. Κοιτιούνται και λένε:
-Γιατί δεν πετάμε κάτι μεγαλύτερο?
-Όπως?
-Να ρε αυτόν τον τσιμεντόλιθο που είναι παρατημένος στο χωράφι.
Τον πιάνουν, τον πετάνε και στήνουν αυτί. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούγεται μια βροντή από πίσω τους και όπως κοιτάνε βλέπουν έναν τράγο να έρχεται με ορμή καταπάνω τους.
Τρομάζουν, πετιούνται και για χιλιοστά δεν τους παρασέρνει ο τράγος και πέφτει στο πηγάδι:
-Ρε συ! Τι ήταν αυτό?
-Ξέρω γω τι ήταν? Κατσίκι, τράγος, ζέπελιν ό,τι και να ήταν κόντεψε να μας σκοτώσει!
-Ευτυχώς την γλυτώσαμε .....
Πως κάνουν να φύγουν βλέπουν στο χωράφι έναν αγρότη με την τσάπα στον ώμο. Τότε ο έναν τον ρωτά:
-Συγγνώμη κύριε, αλλά ξέρετε αν κάποιος έχει στην κατοχή του έναν τράγο εδώ γύρω?
-Εεε .... ιγώ έχου έναν τράγου. Τι τουν χαλεύ'ς?
-Πριν από ένα λεπτό αφηνίασε και μας επιτέθηκε! Κόντεψε να μας σκοτώσει!
-Τι λες παλικάρι μ' ..... ου τράγους είναι τόσο γέρους που μόνο να τρώει και να χέζιτι ξερ'. Άσε που δεν μπορεί να πατ' τα πουδάρια τ' κι τουν έχου όλ' μέρα διμένου σ' έναν τσιμεντόλιθου.