Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Μνημόνιο 2


Ένα αγοράκι βλέποντας ειδήσεις ρωτάει τον πατέρα του:
-Μπαμπά τι είναι πολιτική?

Ο πατέρας σαστισμένος, αλλά και υπερήφανος που ο γιος του από μικρή ηλικία φαίνεται να ενδιαφέρεται για σοβαρά ζητήματα του απαντάει με το εξής παράδειγμα:

-Κοίτα παιδί μου... η χώρα είναι σαν την πολιτική! Η μαμά για παράδειγμα είναι η κυβέρνηση, αυτή που λύνει και δένει μες το σπίτι! Ο πατέρας δηλαδή εγώ, είναι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζει οικονομικά το σπίτι. Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη! Κάνει όλες τις δουλειές και αμείβεται για αυτό!

Εσύ είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν. Και τέλος το μωρό είναι το μέλλον της χώρας...!  Σκέψου τα αυτά γιε μου το βράδυ που θα κοιμηθείς και τα ξανασυζητάμε αύριο.

Έτσι λοιπόν πέφτει ο μικρός για ύπνο σκεπτόμενος τα όσα του είπε ο πατέρας του. Αργά το βράδυ ακούει κλάματα από το μωρό και ξυπνάει. Σηκώνεται, πηγαίνει κοντά του και βλέπει ότι έχει λερωθεί...
Τι να κάνει, πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα και βλέπει μόνο τη μάνα του να κοιμάται... ο πατέρας άφαντος. Ακούει όμως θόρυβο από το σαλόνι. Πηγαίνει προς τα εκεί και τι να δει? Η υπηρέτρια στα τέσσερα και ο πατέρας από πίσω της γυμνός. Μένει άναυδος ο μικρός...
''Τι να κάνω?" σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά? θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια... να το πώ στον μπαμπά? ντρέπομαι..., να το αλλάξω εγώ το μωρό? Δεν ξέρω..." και το αφήνει έτσι.... .
Την επόμενη μέρα στο μεσημεριανό ο πατέρας ρωτά το γιο του:

-Τα σκέφτηκες αυτά που είπαμε χτες?
-Τα σκέφτηκα πατέρα...
-Και τι συμπέρασμα έβγαλες?

-Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το κεφάλαιο γ@μάει την εργατική τάξη, και καθώς η κοινή γνώμη αδιαφορεί το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά...