Όλα αυτά τα κανε πάντα με στυλ και μαγκιά. Έβγαινε στεγνός από τη θάλασσα με την τρίχα του στήθους κάγκελο. Ατσαλάκωτος (αυτός και ο Σιγκάλ). Δεν δίστασε να παρατήσει την αρχιτεκτονική και τους λοκατζήδες για να βάλει το πορτοκαλί σορτσάκι -το οποίο πάντα είχα την απορία αν το χει πλύνει ποτέ! Αυτός τι δεν κατουρά στη θάλασσα ας πούμε?- και να σώζει ακόμα και ήδη πνιγμένους.
Αποτελούσε ΤΟ ανδρικό πρότυπο (μέχρι να εισβάλει στη ζωή μας ο Στάθης). Σε αυτόν οφείλουμε τις πνευμονίες του Φλεβάρη, καθώς όλοι μας προσπαθούσαμε με το ψωφόκρυο να ντυθούμε τις απόκριες Μιτς Ναυαγοσώστης και κυκλοφορούσαμε με το μαγιό.
Είχε και προσωπική ζωή όπως κάθε σύμβολο ανδρισμού. Όλες τον ήθελαν, μέχρι και η Νίλι το τσουλί! Αλλά αυτός κολλημένος εκεί... στην ανορεξικιά την Στέφανι, το σκαρίμπαζο... Και τον παράτησε κιόλας!
Ο Μιτς έχει γίνει πλέον μύθος, αυτός και το δασύτριχό του στήθος. Σε σημείο να αποκαλούμε τον κάθε ναυαγοσώστη Μιτς. Ε όχι δα... Μιτς Μπιουκάνον είναι ένας. Αξεπέραστος. Θα ξαναδούμε άραγε τον αγέρωχο Μιτς με το πορτοκαλί μαγιό να τρέχει στις χρυσαφένιες παραλίες της Καλιφόρνια για να σώζει ζωές και να ρίχνει γκόμενες? Μας λείπει και αυτός και το τραγούδι....