Ένα φθινοπωρινό πρωινό στο μαιευτήριο "Τα ροζ όνειρα" γεννιέται ο Πελοπίδας! Τόση ήταν η χαρά του παππού του που του έκανε δώρο ένα ρόζ μπαλάκι...! Το ίδιο έκανε και ο θείος η θεία και τα ξαδερφάκια του.
Ο Πελοπίδας λοιπόν άρχισε να μεγαλώνει... πήγε προνήπιο το έβγαλε με άριστα του έδωσαν όλοι οι συγγενείς δώρο ένα ροζ μπαλάκι! Πήγε νηπιαγωγείο το έβγαλε με 10 πάλι δώρο ροζ μπαλάκια! Έφτασε η ώρα του να πάει δημοτικό, όλα καλά και ωραία το βγαλε με 10' πάλι δώρο του καναν ροζ
μπαλάκια. έγινε 13 χρονών ο Πελοπίδας μας, πήγε στο γυμνάσιο τρία χρόνια το έβγαλε με 19 και 12/13 πάλι δώρο όλοι οι συγγενείς από ένα ροζ μπαλάκι! Μεγάλωσε πια ο Πέλο (έτσι τον φώναζαν οι κολλητοί του), πήγε στο λύκειο, έβγαλε 19.998 μόρια και φυσικά το δώρο αποφοίτησής του ήταν... ένα ροζ μπαλάκι! Τον πήραν στην Μάσα όπου όλη του τη ζωή έφτιαχνε κρέπες γλυκές και αλμύρες με την τρομερή ροζ κρέμα (βγαίνει και σε αλμυρή)!
Εν το μεταξύ κάθε 4 χρόνια γινόταν στο Μπεζανσόν (θέλει προφορά) της Γαλλίας η Ολυμπιάδα της Κρέπας. Ε φυσικό ήταν και ο Πελοπίδας να συμμετάσχει με την φανταστική σπεσιαλιτέ κρέπα του με τη ροζ κρέμα και να κερδίσει 5 συνολικά χρυσορόζ Μετάλλια! Όταν λοιπόν τον ρώτησαν οι διοργανωτές αλλά και οι αντίπαλοι από που εμπνεύστηκε την ροζ κρέμα στη γέμιση της κρέπας τι λέτε να τους είπε?..... Μα από τον ταραμά!(?) Η επιστροφή του στην πατρίδα ακολουθήθηκε από δώρα εκ μέρους της οικογένειάς του που δεν ήταν άλλο από τα ροζ μπαλάκια.
Σε μια άλλη φάση της ζωής του ο Πέλο πήγε φαντάρος στα κομμάντα! Εκεί αρίστευσε επιβιώνοντας 30 μέρες χωρίς τροφή και νερό στις κορυφές του Γράμμου. Ήταν τόσο καλός που ο διοικητής του ρώτησε την οικογένεια του τι δώρο θα μπορούσε να του κάνει για να τον συγχαρεί και φυσικά του έκανε και αυτός όπως και η οικογένειά του ένα ροζ μπαλάκι.
Αφού απολύθηκε από το στρατό και είχε και σοβαρή δουλειά (κρεπατζής γελάει ο κόσμος...) αποφάσισε να παντρευτεί! Γνώρισε στο κρεπατζίδικο την Ροζ-αλία, και μια και δυο και την παντρεύτηκε... Στο γάμο όλοι οι συγγενής του Πέλο του πήγαν δώρο ένα ροζ μπαλάκι! Ουάου!
Ο Πελοπίδας με την Ροζαλία έκαναν και δύο κόρες. Την Ροζ-Μαρί και τον Ροζ-Βαν-Ντάικ (γεννήθηκε αγόρι αλλά που πας με τέτοιο όνομα). Και πάλι για να τον συγχαρούν οι δικοί του του καναν δώρο ένα ροζ μπαλάκι.
Τα χρόνια πέρασαν (πάλι καλά που δεν πήγε πανεπιστήμιο γιατί δεν θα τελειώναμε ποτέ), ο Πέλο γέρασε, βγήκε στη σύνταξη έπαθε κανα δυο εγκεφαλικά και τρία εμφράγματα παρόλα αυτά άντεξε μέχρι τα 99 όπου και ένα βράδυ μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο δίπλα στο μαιευτήριο "Τα Ροζ όνειρα". Ετοιμοθάνατος καθώς ήταν τον επισκέφτηκαν τα ξαδέρφια, η γυναίκα τα ανήψια του, τα παιδιά του μόνο ο παππούς του έλλειπε! Τον πλησιάζει ο γιος του και του λέει:
-Κουράγιο πατέρα, θα τα καταφέρεις όπως και τις πέντε προηγούμενες φορές.
-Όχι παιδί μου... αυτήν είναι η τελευταία μου οπότε έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό, σου δίνω όλα μου (γκουχ γκουχ) όλα μου (γκαχ αχχ) τα Ροζ Μπαλάκια!
-Πατέρα σε ευχαριστώ πολύ αλλά... τι είναι τα ροζ μπαλάκια?
-Είναι (γκλουχ γκουχ), είναι (γκλχαδκα ρόγχος θανάτου) ............................................